Ton bij Stichting ik wil

Ton bij Stichting ik wil
Ton

Wie ben jij?
Mijn naam is Ton Smulders. Ik heb altijd gewerkt als leraar en remedial teacher in het basisonderwijs. Al 18 jaar heb ik een praktijk aan huis waar ik kinderen en volwassenen help die moeite hebben met leren. Zes jaar geleden ben ik gepensioneerd. Ik ben getrouwd met Marije en we hebben drie mooie volwassen dochters. Samen met Marije gaan we graag op reis met ons campertje. Ik ben een echte talenman; ik spreek momenteel zeven talen. Daarnaast lees ik ook graag.

Hoe ben je bij de stichting terecht gekomen?

Een van mijn dochters is lid van een basketbalclub en hier kwam de vraag om een Syrische vluchteling te helpen met zijn Nederlands. Dat vond ik leuk om te doen, dus ik ben twee keer in de week met hem gaan afspreken. Dat was in 2015, toen de grote golf vluchtelingen naar Europa toekwam. Ik merkte dat er erg veel lelijkheid was richting nieuwkomers. Ik was daar zo boos over dat ik mij heb aangemeld bij Vluchtelingen Werk Nederland, net als 47.000 andere Nederlanders in die periode. Na een cursus werd ik actief als taalmaatje. In die tijd zat Stichting Ik Wil nog in Elf13. Ik woon aan hetzelfde plein als de Elf13. Er werd door de stichting een Syrische avond georganiseerd. Marije en ik hebben deze toen bezocht en zo ben ik in contact gekomen met de nieuwkomers die actief waren binnen de stichting. Ik ontdekte toen dat de kwaliteit van de scholen voor inburgeren vaak niet erg goed was. Als aanvulling daarop ben ik begonnen met het verzorgen van taalgroepen, net als meerdere andere taalvrijwilligers.

‘Persoonlijke verrijking door contact met anderen.’

Wat doe je binnen de stichting?

Mijn taalgroepen zijn eigenlijk een uit de hand gelopen hobby geworden. Ik draai nu drie praatgroepen per week. Dit zijn soms nieuwkomers, maar steeds vaker echte ‘medelanders’. Sommigen van hen wonen al heel lang in Nederland. Zo zit er iemand in mijn groep die al 35 jaar lang hier woont. Omdat ik zelf probeer allerlei talen te leren (en spreken), snap ik hoe moeilijk het is om Nederlands te leren voor deze mensen. Ik heb daarom ook diep respect voor hen. Het accent in mijn groepen ligt vooral op het communiceren over een onderwerp. Na een half uur pik ik er dingen uit die dan ‘fout’ zijn gegaan en daar gaan we het dan over hebben. Grammatica, zinsbouw en woordenschat. Daarnaast ben ik taalmaatje van een Syrisch gezin en heb ik nieuwkomers geholpen met het leren van de theorie voor het rijbewijs.

Wat vind je het bijzonderste moment binnen de stichting?

In de Elf13 was een keer een avond met als thema: ‘Dementie in de Wijk’. Dat heeft diepe indruk op mij gemaakt. Mensen vertelden over hun eigen leven en familieleden in relatie tot leven met dementie. Tijdens een toneelstuk werd dit uitgebeeld. Ik heb hier veel van geleerd en nieuwe inzichten opgedaan.

Wat zijn jouw dromen met betrekking tot de stichting?

Een van mijn wensen is dat mensen steeds makkelijker de weg naar de Stichting kunnen vinden. Dat is echt belangrijk, want zo kunnen mensen een plek vinden om zichzelf te zijn, ontmoetingen te hebben en mee te doen met de vele activiteiten die binnen de Stichting of de Coöperatie worden aangeboden. Met respect voor ieders eigenheid.